Henri Charles Manguin – Wstęp
Henri Charles Manguin (1874–1949) był francuskim malarzem postimpresjonistycznym, zaliczanym do nurtu fowizmu. Jego twórczość charakteryzowała się żywą kolorystyką, dynamicznymi pociągnięciami pędzla i motywami pejzażowymi, portretowymi oraz aktami.
Życie i Edukacja
Henri Manguin urodził się 23 marca 1874 roku w Paryżu. W latach 1894–1898 studiował w École des Beaux-Arts pod kierunkiem Gustave’a Moreau, gdzie poznał innych przyszłych fowistów, takich jak Henri Matisse, Albert Marquet i Charles Camoin. Moreau zachęcał swoich uczniów do eksperymentowania z kolorem, co miało kluczowy wpływ na rozwój stylu Manguina.
Styl i Twórczość
Manguin czerpał inspirację z impresjonizmu i twórczości Paula Cézanne’a, ale jego paleta barw stała się bardziej intensywna, co zbliżyło go do fowizmu. Jego obrazy odznaczają się zastosowaniem jaskrawych, czystych kolorów i swobodnym podejściem do formy.
Motywy w Twórczości
W swoich pracach Manguin często przedstawiał:
- Pejzaże śródziemnomorskie – malował widoki Lazurowego Wybrzeża, szczególnie okolic Saint-Tropez, gdzie często przebywał.
- Sceny rodzajowe i wnętrza – ukazywał codzienne życie, przywiązując wagę do gry światła i koloru.
- Akty kobiece – jego akty, zwłaszcza przedstawienia żony, Jeanne, cechowały się delikatnością i harmonią.
Fowizm i Wystawy
W 1905 roku Manguin wziął udział w historycznej wystawie w Salonie Jesiennym w Paryżu, gdzie jego obrazy zaprezentowano obok dzieł Henriego Matisse’a, André Deraina i Maurice’a de Vlamincka. Wystawa ta zyskała miano skandalu, a krytyk Louis Vauxcelles określił artystów mianem „fowistów” (od francuskiego fauves – dzikie bestie).
Manguin regularnie wystawiał swoje prace w Paryżu oraz na międzynarodowych ekspozycjach, zdobywając uznanie kolekcjonerów i krytyków.
Lata Późniejsze i Dziedzictwo
Po I wojnie światowej Manguin osiedlił się w Nicei, gdzie kontynuował malarstwo. Jego styl ewoluował w stronę bardziej łagodnej palety barw, choć nadal pozostawał wierny fowistycznym założeniom.
Zmarł 25 września 1949 roku w Saint-Tropez. Jego dorobek artystyczny pozostaje ważnym przykładem fowistycznej ekspresji i francuskiego modernizmu.
Bibliografia
- Dijkstra, Bram. Fauvism and Its Affinities. Thames & Hudson, 1992.
- Freeman, Judi. The Fauve Landscape. Abbeville Press, 1990.
- Spurling, Hilary. Matisse the Master. Alfred A. Knopf, 2005.
- Denys Sutton, Henri Manguin: A Fauvish Dreamer, Art International, 1965.
- Strony muzeów: Musée d’Orsay, Centre Pompidou.
